Mówią na mnie Kopciuszek i jestem ostatnim miejscem w górskim krajobrazie, gdzie stał ludzki budynek. Jestem ukryty głęboko wśród moich lojalnych gatunków... są to dzikie i głębokie lasy, trawiaste granice, które w miesiącach letnich pachną serdecznikiem, piołunem i żywicą. Smukłe i wysokie świerki osłaniają swym uściskiem krzaki dzikiej róży, a latem słodkie maliny, jeżyny, borówki... Właśnie to sprawia, że przez cały dzień Twój język jest tak fioletowy... Z delikatnymi listkami uginającymi się pod sadzonką świerka, każdy promień słońca chętnie wygląda.

Jestem także krajobrazem przesiąkniętym historią i tajemnicą. W pobliskiej okolicy, na samym szczycie góry Matki Bożej, ponad tysiąc stopni, kłaniam się pokornie przed miejscem pielgrzymek, klasztorem Hedeč. Jak rozdarty naszyjnik z pereł, turzyce osiadły na grzbiecie mojej góry, wspomnienie wojennych fortyfikacji, teraz ukrytych za mchem i paprociami. I dobrze, że zamiast żołnierzy osiadły w nich białe i smukłe brzozy. Naszyjnik o wiele piękniejszy, niż można sobie wyobrazić, srebrne wodospady rzeki Malá Morava. Źródło prawie pod moim progiem wpada do swego dzikiego koryta.

Miejsce, w którym mnie znajdziecie, choć teraz ukryte w prywatnym leśnym sanktuarium, jeszcze niedawno było nasłonecznione, miejsce z widokiem na zbocza drugiej strony doliny, miejsce rolnicze, miejsce sadów, kamienne mury, tętniące życiem życie. Szkoda tego widoku, zaparło mi dech w piersiach.

Chętnie będę Ci towarzyszyć w niekończących się spacerach po moim kraju, a gdy zmęczenie uwiedzie Cię w omszałe ramiona cienia jarzębiny, zamkniesz oczy i będziesz marzyć, połaskoczę Cię pęczkiem mleczy na czubku Twojego nos, aż wybuchniesz śmiechem.

Będę Twoim wiernym towarzyszem w czarnym płaszczu, Twoim Kopciuszkiem.